Samos

Vanmorgen wilde het maar niet lukken : hoewel de room-mates al om half vijf met veel geknisper van plastic zakken en geluid van vallende schroefdopjes duidelijk maakten dat ze vroeg gingen vertrekken en blijkbaar vonden dat ik dat dan ook maar moest doen, kon ik nauwelijks gestart raken. En toen dat wel lukte, was het met een lege maag. Bij de eerste bar die ik tegenkwam ben ik dan maar neergeploft voor koffie en de zoveelste bocadillo con huevos. Mij hoeven ze over de Spaanse keuken niets meer wijs te maken : ze hebben lekkere ingrediënten, maar het is altijd hetzelfde. Toegegeven dat je in de grotere steden erg lekker en gevarieerd kunt eten, maar omdat ik altijd in van die gaten zit waar de rest van de wereld met krantenpapier is afgeplakt, raak ik snel uitgekeken op de bocadillos en die eeuwige tortilla's. Wel goeie koffie overal !

Qua randanimatie kon het vanmorgen wél tellen. Om redenen die ik nog niet heb kunnen doorgronden, worden de koeien hier elke dag van wei of stal veranderd en dat proces heb ik mooi kunnen bewonderen, want ze komen gewoon door de straat gesjokt, recht langs je tafeltje, gedreven door honden en een gezapige boer of boerin.
Ook onderweg kwam ik er tientallen tegen. Je moet je er dan wat tussendoor wringen en zo komt die wandelstok ook nog eens voor wat anders van pas, want een lichte tik her en der verhindert dat je tussen twee koeien geplet wordt op de smalle weggetjes.

Nochtans zijn er ergere plaatsen om geplet achter te blijven : het landschap is formidabel ! Wat een plezier om de veldpaden af te wisselen met grote stukken door het bos, waar het pad overschaduwd wordt door bomen. Vogeltjes fluiten en krekels, O geliefde krekels, met hun geluid waar ik helemaal zen van word ... Af en toe wijkt het bladerdak en dan is het alsof je een verpakking opent en plots zicht krijgt op enkele huisjes en een kerk, of integendeel een ruime blik in de verte kunt werpen. Omdat ik naar het klooster van Samos onderweg was, wat 4 of 5 kilometer om is, waren er ook erg weinig andere wandelaars vandaag. Des te makkelijker is het om een praatje te maken met degenen die er wel zijn.

Het stuk tot aan Samos trok zich erg lang. Ik was moe en er leek geen einde aan te komen. Het is het oudste klooster op de hele camino en één van de oudste van Europa tout court. Het werd al in de 5e eeuw gesticht en voortdurend uitgebreid. Nooit aangevallen of verwoest, vermoedelijk omdat niemand het kon vinden, verscholen als het is tussen de bossen. Ook ik werd bijna wanhopig na 11 kilometer over bospaden, maar plots was het daar ! Prachtig, aan het riviertje gelegen dat ik van op wisselende hoogten al een hele tijd aan het volgen was.

Voor de overnachting bij de paters pas ik echter. Het zag er vanbinnen uit als een veldhospitaal uit de eerste Wereldoorlog. Trouwens, het ís ook een lazaret geweest tijdens de oorlog tegen Napoleon. ik heb het even vanbinnen bekeken : 40 stapelbedden in één krappe, bedompte ruimte. Het gekerm van de gewonden werd vervangen door het gezucht van diegenen die ervoor gekozen hadden hier onderdak te nemen. Daartussen ook Guido, de Italiaan, die me zei dat het "meibei better ifi yu look for anooder pleiz' was.

Klooster in Samos

Dat advies heb ik graag gevolgd en ik zit nu in een private albergue tegenover het klooster, dat ik vanavond alsnog zal bezoeken. De meerprijs betaal ik graag om het risico op bedbugs te beperken, dé grote schrik van alle wandelaars. En volgens Guido moet zich in het klooster vannacht een wonder voltrekken, wil hij er morgen geen hebben. Vooralsnog ben ik daarvan gevrijwaard gebleven, denk
ik, maar alleen al bij de gedachte krijg ik overal jeuk. Maar dat zijn de muggenbeten die ik overal heb opgelopen.

Morgen ga ik het wat rustig aan doen : als ik een auto was, zou ik dringend een onderhoud nodig hebben. De remmen, vering en ophanging zijn helemaal aan vervanging toe. Maar nu is het 17u en gaan we eerst het niveau van de brandstof eens bekijken ...