Burgos

Zonsopgang nabij Atapuerca

Al om half vijf was ik wakker vanmorgen. Ik durfde niet bewegen om de andere slapers niet te storen. Maar om vijf uur ben ik mijn spullen toch beginnen pakken. Op water, een tomaat en een koude kaasrol heb ik de tocht naar Burgos aangevat. Het ging eerst een beetje omhoog langs een oud militair domein en over een erg ruig pad met veel stenen. Omdat het nog half donker was, moest ik mijn aandacht er goed bij houden. Maar wat heb ik mooie foto's van de opkomende zon !!



Na de afdaling ging het nog een kilometer of 2 goed, maar dan, ruim 15 kilometer voor Burgos, begon een tocht over het asfalt. Om er snel vanaf te zijn heb ik er goed de pas in gezet en dat had ik beter niet gedaan : na een tijdje kreeg ik een zeurende en later echt stekende spierpijn in mijn rechterscheen. Een paar keer van kant van de weg veranderd om de druk wat te verleggen, maar tegen de tijd dat ik Burgos naderde was het echt niet meer te harden.

Rotspad met kruis op top
Plateau van Atapuerca

Alles behalve een blijde intocht dus, en zoals bij alle steden zijn de buitenwijken bovendien bezaaid met industrie, gevolgd door appartementsblokken, gevolgd door een ietwat onderkomen buitenring.
Maar de stad zelf maakt alles goed. Je komt nog steeds 'binnen' door de oorspronkelijke stadspoort die uitgeeft op de Calle de las Calzadas, vol winkeltjes, eethuisjes en, gelukkig maar, een Bancontact. Het was een beetje kreunend vanwege mijn been tot aan de albergue. Die ging bovendien pas open om 12 uur, dus ik was veel te vroeg.
Toch had ik goed gewikt en gewogen gisteravond : de albergue is gevestigd in een prachtig gerenoveerd historisch gebouw, ligt letterlijk 50 meter van de kathedraal, midden in de buurt van de restaurantjes en barretjes en in een autovrij deel van de stad. Perfect !!

Onbekende Vlaamse meester aan zij-ingang

Drie volle uren heb ik door de kathedraal gewandeld ! Het is een waanzinnige verzameling van architectuur, schilderkunst, beeldhouwkunst, ... samengebracht over een periode van 800 jaar. Waanzinnig omwille van de overvloed en de vreemde structuur van de kathedraal. Dat laatste heeft alles te maken met het feit dat al rond het eind van het eerste millennium een Romaanse kerk gebouwd werd, wat later is een klooster aangebouwd. Beide werden voortdurend uitgebreid en in 1222 besloot koning Fernando III dat het allemaal wat fundamenteler moest worden aangepakt. Hij integreerde de bestaande structuur in een veel groter geheel en vooral in een nieuwere, gotische stijl. Het was baanbrekend voor de Europese bouwstijlen en dat zou het blijven in de volgende eeuwen. Kosten noch moeite werden gespaard om van overal uit Europa de beste architecten en kunstenaars aan te trekken om steeds maar bij te bouwen en te versieren. Iedereen die in Castilië wat te vertellen had, liet in de volgende eeuwen zijn of haar eigen kapel bouwen in een nieuwe of bestaande zijbeuk. Daarbij moesten ook hoogteverschillen verbonden worden, want de kathedraal heeft op sommige plaatsen wel drie verdiepen en op andere plaatsen maar 1. Dat zie je aan deuren in de muren die nergens heen gaan of waar geen trap heen leidt, scheve vloeren, steunberen midden in gangen en allerhande kunstgrepen uit de geschiedenis om te proberen dat zo goed mogelijk op te vangen of te verbergen. Het resultaat vertoont weinig samenhang, maar is wel echt spectaculair. En erg mooi gerestaureerd en minutieus verzorgd.

Kloostergang kathedraal

Monumentale trap in kathedraal
om niveauverschil te overbruggen

De avondsfeer is fantastisch : de hele stad bruist, overal zijn optredens bezig, goochelaars, dansers, op elk pleintje gebeurt iets en zitten mensen te eten en te drinken. Jong en oud door elkaar en het krioelt van de bruidsparen die vandaag getrouwd zijn en overal foto's laten maken. Je kunt geen hoekje omslaan of er is weer wat anders te zien. Het zal vanavond met spijt in het hart zijn dat ik de avondklok van de albergue moet respecteren (22u). Hier moeten we zeker terugkomen !! Dus toch wel blij dat ik in deze stad ben blijven plakken vandaag. Meteen kan ook mijn been wat rusten, ingesmeerd met een dikke laag van die fel ruikende, ontstekingsremmende zalf.

Hopelijk loopt het morgen vlot en zo snel mogelijk weer over onverharde wegen. Er moeten drie plateaus genomen worden en dan begint het stuk waar iedereen voor waarschuwt : de eindeloze, schroeihete vlakte naar Leon, 180 kilometer verder. Eerstvolgende halte is Hontanas, wel weer meer dan 30 kilometer weg, maar ... met zwembad in een gerestaureerd hospitium !