Santiago Bis

Butafumeiro

Gisteren heb ik zomaar eventjes 3 eucharistievieringen bijgewoond : de eerste om 8 uur, de tweede, de pelgrimsmis, om 12u en tenslotte nog een keer om 18u. En pas de derde keer mocht ik dan de botafumeiro in volle actie aanschouwen. De priester waarschuwde nog : "dit is een toeristische attractie en heeft niets te maken met de beweegredenen van een ware pelgrim om hier aanwezig te zijn. Die gaan veel dieper dan dat". Daar was ik het dan toch mooi niet mee eens. Meer nog : ik heb twee keer meer dan een uur van tevoren zitten wachten om een goede plaats te hebben. Dus toen ze dan eindelijk het gevaarte in beweging zetten, heb ik ervan genoten. En het is ook echt wel de moeite : het ding slingert dwars door de zijbeuk aan een touw van 35 meter. Aan de andere kant van de katrol moeten 4 mannen het onder controle houden.


In de voormiddag heb ik dan nog even aangeschoven voor het ophalen van de Compostela en natuurlijk zie je daar en in de kathedraal, die bij elke gelegenheid afgeladen vol zat, een hoop mensen terug.

Crypte met graf van
Jacobus/Santiago

Daarmee kon je 's avonds in de gezellige wirwar van straatjes in de oude stad duiken. In de stad was het topdruk, met naast wandelaars ook een hoop toeristen en locals. Iedereen wilde het grootse vuurwerk zien dat vanaf de trappen van de kathedraal afgeschoten wordt. Er was bovendien een indrukwekkende hoop oproerpolitie op de been vanwege (volgens de krant) een mogelijke dreiging van een radicale afscheidingsbeweging. We hebben die wel zien demonstreren, maar meer ook niet.
Iedereen had een plaatsje gevonden in een restaurant, op een terrasje, aan een pleintje en het duurde nooit lange dan een kwartiertje of je zag weer ergens een bekende. Alsof je hier geboren was.


Hoe moet ik de langzaam doorsijpelende onrust, gevolgd door ontzetting beschrijven toen het om een uur of half 11 begon te gonzen van geruchten ? Er zou iets gebeurd zijn, een ongeluk. En een half uur later had iedereen zich wel tot bij een politie-agent gewerkt om informatie te krijgen. Vuurwerk en feestelijkheden afgelast, zowel die avond als vandaag. En dan begint 50,000 man zich door die steegjes plots allemaal tegelijk naar huis te begeven in een vreemde, ingetogen stilte. Sommigen met tranen in de ogen of volop huilend. En dat begreep ik best, toen de omvang van de treinramp duidelijk begon te worden.
Dus een einde in mineur hier voor een stad die zich opgemaakt had voor drie dagen festiviteiten. In een stille stroom mensen die zich langzaam verspreidde, ben ik het uur nog naar huis gestapt tot aan mijn slaapplaats.


Vandaag trek ik weer naar de stad om enkele gebouwen te bezoeken en het stedelijk museum.
En morgen vertrek ik naar Finisterre, om alsnog de oceaan te zien. Daar stopte alles vóór men begon te beseffen dat de aarde dan toch rond was en vóór de ontdekking van andere continenten. En ook voor mij stopt het daar.



Het was een bijzondere belevenis, de hele camino. Veel mensen leren kennen, veel mensen zien komen en gaan (over Tony de Ier hoorde ik vandaag dat hij dan toch is moeten stoppen in Burgos. Michael, de Canadees, kwam me gisteren plots achterna gelopen in een steegje - ook al twee weken niet meer gezien) en het merkwaardige is dat niemand telefoon of e-mailadressen uitwisselt. Het zijn mensen die je onderweg ontmoet, door het toeval geleid, en die je verder nooit meer zult terugzien. En dat hoeft ook niet. Alle rollen beginnen en eindigen op die camino, iedereen is figurant, even maar, in de kortfilm die deze tocht voor iedereen is.

Vandaag ga ik Santiago de Compostela verder bekijken. Niet de typische kitscherige souvenirwinkeltjes, maar de prachtige, fiere stad die hier ontstaan is vanaf de 9e eeuw, toen het graf van de apostel ontdekt werd. In de loop der eeuwen werd daarop eerst een kapel, dan een kerk en tenslotte de kathedraal gebouwd. Die is in niets te vergelijken met die van Burgos, waar ik zo aangedaan was bij het zien van zoveel pracht en schoonheid in een chaotisch gebouw. De kathedraal van Compostela is rechttoe-rechtaan, heel mooi, maar een beetje verkleurd langs buiten, met roestbruine aanslag op de stenen en er groeit zelfs gras op. En dat stoort hier ook niet, dat mag zelfs. Na een maand onderweg te zijn om dit te zien, is het prima dat de kathedraal een verweerde indruk maakt. Zo voelt de toeschouwer zich immers ook.


Vóór de kathedraal ligt, groots, de Praza do Obradoiro, het centrale plein. En daar geven langs de drie andere zijden het Hospital de los Reyes Católicos (vandaag een luxe parador en het oudste hotel ter wereld), het Pazo de Raxoi, raadhuis een parlement van de regioregering, en tenslotte het Colegio de San Jerónimo op uit. Hoewel de stad natuurlijk gegroeid is over vele eeuwen, vloeit alles toch in elkaar over, de vele monumentale gebouwen en de kleine huisjes in de steegjes, alsof het door één beeldhouwer in één keer gerealiseerd is. Harmonieus.
En in die harmonie ga ik me vandaag verder verdiepen.

Morgen volgt het slotbericht op de blog.