Deze fase zit erop : een stuk waaraan de voorbije dagen maar geen einde aan wilde komen. Het weegt op ieders gemoed hier, ook op het mijne. Het landschap is zo plat, monotoon. Geen barst te zien, tien tot vijftien kilometer tussen twee dorpjes in. Ondertussen brandt de zon je hersenen weg, nergens een boompje voor wat schaduw en het water in de drinkbussen wordt warm.
Dan haalt de camino de wandelaar in. Je vraagt je af "wat doe ik hier eigenlijk ? Waar leidt dit allemaal toe ?" Je zoekt het antwoord in de horizon, maar er is niks, behalve steeds maar datzelfde beeld van niets, dat trilt en zindert in de warmte. Het enige waar je op kunt focussen is het monotone geluid van je stappen over het stof en de stenen en het synchrone geluid van je wandelstok. Maar door, maar door ...
Misschien is het ook een fase van de weg die een fundamenteel deel moét uitmaken van het geheel ? Hoe hard je normaal ook probeert, je kunt nauwelijks ooit nergens aan denken. Aan niks. Zelfs als je je best doet, blijf je je inprenten dat je nergens aan mag denken. Maar hier lukt het. Zomaar. Medidatie terwijl je voortbeweegt.
De woorden die ik enkele dagen geleden zag staan op een schutting langs het pad, schoten me weer te binnen. Het was kort voor Burgos, in een dorpje waar de camino voorbij leidde, en waar een lokale priester jaren geleden op een muur verfde :
"Peregrino ! Quién te llama ?
Que fuerza oculta te atrae ?
....
No sé explicarla ni yo
Sólo El de Arriba lo sabe."
Het is nog wel wat langer dan dat, maar veel Spaans hoef je niet te verstaan om dit stukje te begrijpen.
Hoe het ook zij, het was een loodzware dag. Vannacht een kort onweer en wat regen tot een uur of half zeven. We zaten een beetje te wachten om te vertrekken allemaal en dat kon om zeven uur. Maar daarmee was al kostbare, koele tijd voorbijgegaan. 31 moeizame kilometers was het tot waar ik afscheid nam van de vier Franse gepensioneerde boezemvrienden (les potes agés), die elk jaar een vierde van het traject stappen en nu aan hun derde deel bezig zijn, en de drie Duitse dames, waaronder Rosvita de verpleegster, die bleven plakken in een albergue vóór León. Ik was moe, maar het uitstel tot de stad zo beu dat ik doorgelopen ben. De laatste 8 kilometer waren een uitputtingsslag in de namiddagzon.
Maar nu ben ik er, ingecheckt bij de Benedictijner nonnen, waar vanavond om 21.30 u taptoe geblazen wordt. Dat is een beetje zonde, want deze hele stad, of toch het oude centrum waar ik nu ben, schreeuwt om aandacht. En als ik goed kan tellen, moet het vandaag vrijdag zijn. Dus best wel wat te beleven hier.
Net als Burgos is León zo'n stad waarvan je denkt "hier ben ik nog geweest" en waar je zomaar in het gewoel meedobbert, links, rechts, zonder je af te vragen waar je bent of heengaat. Heerlijk !
Zo meteen duik ik in de kleine steegjes en zoek een restaurantje uit. Straks dan vroeg in bed, maar na net geen veertig kilometer vandaag zal dat slapen wel lukken. En morgen kan ik met de vroege vogels mee opstaan, om een uur of zeven een koffie gaan drinken in een ontwakende stad en dan heb ik de hele dag om alles te bezichtigen en te bezoeken en me af te vragen of ik nog een nachtje blijf, dan wel of ik verder trek.
Wat er me ook overkomt of overvalt, ik ben er helemaal klaar voor !! Zo moet dat, als 'una fuerza oculta te atrae'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten