Astorga

Ik kan kort zijn vandaag : hoewel Villar de Mazarife tot in de vroege uurtjes feestgevierd heeft en ik geen oog dicht gedaan heb (de Karaoke sessie om half 4 was het ergst), was het een prachtdag ! Om kwart voor 5 was ik op en om half 6 de deur uit.

En dan door naar Astorga

Eerst 14 kilometer dwars door de velden, vertrekkend in het donker, de zon zien opkomen. Ongelooflijk mooi en rustig. Bij de koffie in Hospital de Orbigo kwam ik zowaar Guido, de Italiaan, weer tegen.
Een fijn weerzien met hem en zijn gezelschap, dat inmiddels wel uitgedund is van 7 naar 3.

In Orbigo ligt een grote Romeinse brug, waarover in 1434 Don Suero de Quiñones waakte. Hijzelf en 9 mederidders daagden elke ridder die wilde oversteken uit voor een toernooi waarbij drie lansen gebroken moesten worden, wilden ze vrije overtocht bieden aan de ridder. Een spelletje dat hij verplicht was te spelen om indruk te maken op een geliefde. Het was ongetwijfeld lachen, tot een bezoekende Catalaanse ridder een lans in zijn oog kreeg en sneuvelde.

Brug over Orbigo

Nog steeds worden naast de brug, op een stuk droge rivierbedding, enkele keren per jaar steekspelen gehouden. Een grote publiekstrekker, behalve voor Catalanen vermoed ik.

Daarna volgden 15 wondermooie kilometers door een glooiend en langzaam oplopend landschap. Midden in het niets, bij de ruïne van een boerderij, stond daar plots een kraampje. "Welcome to Paradise", zei een donkerbruin gebrande man die David bleek te heten. "This house is yours, take what you want !". David is een prettig gestoorde figuur, die al 4 jaar onder wat zeilen en tentdoek leeft, vastgebonden aan de gevel van wat ooit een grote hoeve geweest moet zijn. Winter en zomer, zonder water of electriciteit. Hij leeft voor en van passerende pelgrims, die donativo's (vrijwillige giften) achterlaten. Daarvoor biedt hij fruitsappen, thee, watermeloen, schaduw en rust.

Het paradijs van David

Het is een hallucinant tafereel zoals hij daar zit, het lijkt alsof je in een fata morgana binnenstapt. Te gek voor woorden, maar wel nét op de goede plaats : net daar waar je eigen drinkbussen leeg zijn en het zweet van je gezicht stroomt na een klim met de zon in je zij.

Kathedraal en bisschoppelijk paleis
in Astorga

Een half uur verder zie je vanuit de hoogte Astorga liggen, de laatste stad vóór de Montes de León, die ik morgen moet gaan beklimmen. Astorga binnenkomen was de tweede keer dat ik het paradijs zag vandaag : een prachtige stad, waarvan het historisch gedeelte nog binnen de oude omwallingen ligt. Er staan een grote kathedraal en een bisschoppelijk paleis dat door Gaudí, diezelfde van de Sagrada Familia in Barcelona inderdaad, ontworpen is.

Logeren doe ik in een albergue gevestigd in een oud herenhuis quasi tegenover de kathedraal, met een binnentuintje en een voetenbad met fontein.
Het kan niet stuk vandaag !

In de verte doemen de Montes de
Leon al op

Morgen en overmorgen wordt dus klimmen over de Montes de León, waarop je de eeuwige sneeuw van hieruit al kunt zien. Ik kijk er nu al naar uit om van daarboven achter me de troosteloze vlaktes van vóór León nog één keer te kunnen aanschouwen.