maandag 8 juli 2013

Frómista

Al gezien? Dankzij één van de trouwste fans kan ik nu ook leestekens zetten op mijn iPad. Zoals in Frómista, of zelfs de ñ weet ik nu staan !

Zoals gisteren gezegd was het een beetje kiezen of delen vandaag : of 28 kilometer en overnachten in een gehuchtje, of 35 en iets meer accommodatie (winkeltje, apotheek, ...). Vooral die apotheek leek me wel iets, dus het zijn er 35 geworden.

Het was in één woord 'spectaculair' vandaag : na een achttal kilometer 's morgens kwam het wankele wandelpad even op de weg uit en die loopt letterlijk dwars door twee grote bogen van het oude klooster van San Anton. Vandaag is het een ruïne, waar een oude grijsaard toch enkele jaren geleden een albergue in heeft opengedaan, weliswaar zonder elektriciteit. Iets voor diehards, maar ik was op dat ogenblik more than dying already van de pijn aan mijn been. Het klooster was één van de meer dan 400 die de orde van St. Antonius Abt vanaf de 12e eeuw in heel Europa uit de grond stampten. Zoals ook vandaag grote pharma-concerns hun waren beschermen met patenten, hadden ook de Antonianen al iets exclusiefs : ze kenden de geneeswijze voor 'Antoniusvuur', een soort wondroos, veroorzaakt door schimmels in broodgraan. Dat kwam vooral voor nadat mislukte oogsten zorgden voor het gebruik van minderwaardige granen en in de 10e en 11e eeuw gebeurde dat geregeld.


Zicht op de Colina de Mostelares
Moet er nog graan zijn?
Ruines oude klooster San Anton
Over graan gesproken, dat was het onderwerp van de dag vandaag : in Castrojeriz, het eerste dorpje, kwam ik de vertrekkers van 5u tegen, die in een heel charmante bar met uitzicht op de kerk en de stoere burcht boven het dorp waren blijven plakken. In die kerk, van Nuestra Señora del Canzano, staat een houtsculptuur van de Heilige Maagd die in Castrojeriz wereldberoemd is, maar helaas was de kerk dicht. Ik heb wel een mooi kiekje van een echte pelgrim vóór de kerk, een echte middeleeuwer.

Kerk van Castrojeriz
Zelf ben ik dus niet blijven plakken, maar ben meteen na het dorp aan een erg steile klim (Colina de Mostelares) en meteen erna ook weer de afdaling begonnen en dan kwam het dus : de beruchte Tierra de campos. Een landschap zo plat als een pannekoek (ja, ik blijf volharden in de logische spelling) met alleen graan, zo ver je kunt zien. En één simpel veldweggetje dat kilometers voor je uit door het landschap kronkelt. Heel mooi en overdonderend, maar de moed zinkt je wel in de schoenen als je dat ziet.



Brug Puente Fitero
Achteruitkijkend uit klooster van
San Anton naar opkomende zon
Gelukkig is het precies in mijn schoenen dat ik veel moed nodig heb dezer dagen, dus ik heb me in een strakke cadans gegooid onder het neuriën van "Auf der Heide blümt ein kleines Blümelein ..." en andere beproefde marsliederen. Probleem is dat de dorpjes hier erg ver uit elkaar liggen en altijd verborgen zijn tussen de graanvelden. Het lijkt telkens een eeuwigheid voor je weer een nieuw kerktorentje ziet opdoemen, maar het zijn stuk voor stuk fantastische zichten !


Langs het Canal de Castilia
Toch een beetje schaduw!
Morgen wordt het een makkie : 20 kilometer en logeren bij kloosterzusters. Nu al benieuwd naar wat de pot daar schaft, want ik begin wel te verlangen naar een flinke steak of iets kruidigs, na al die menus del peregrino. 20 kilometer is natuurlijk weinig, maar het volgende dorp ligt liefst 17 kilometer verder. Dat zouden er dan 37 zijn, dus weer eens in de brandende zon gaan zwoegen. Nee, doe mij dan de zusters maar. Temeer omdat ik in de gids iets gelezen heb over de legende van "de belasting van de honderd maagden". Een tot de verbeelding sprekende ruildeal uit de 8e eeuw tussen de toenmalige koning van Asturië en de Emir van Córdoba. Ik vind dat ik het aan mijn lezers en sponsors verplicht ben om daar alles van te weten te komen en er morgen uitgebreid kond van te doen. Met een "d", ja. Alle gekheid op een stokje : als je even het Monasterio  de la Conversión  of het Hospedería del monasterio de Santa Clara opzoekt, gelegen in Carrión de los Condes, dan weet je precies waar ik morgen de biecht afgenomen krijg.





2 opmerkingen:

  1. Je hebt een boeiende pen Feike, zoals je de natuur en de landschappen beschrijft, de geschiedenis...het lijkt of ik er al geweest ben.Ik wou ergens in de verre toekomst die tocht ook doen...awel dat is niet meer nodig!
    Je hebt me vééél zweet en pijn bespaard.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Amai de Fei is in zijne grappige vandaag!

    BeantwoordenVerwijderen