Labacolla

Dat de ene dag de andere niet is, wist ik al. Ik verwachtte vandaag wat ongemakken, maar de kilometers vlogen integendeel voorbij.

Het landschap in de ochtendnevel

De hele wandeling was een bloemlezing van de camino, alsof je elk onderdeel nog een keer voorgeschoteld kreeg, maar dan verkort en gemengd. Om te beginnen was het vandaag prachtig weer, net zoals alle dagen sinds mijn vertrek, behalve gisteren en eergisteren. Ik ben vertrokken bij het licht van de volle maan, heb tot een uur of acht de lage nevels over de velden zien hangen en vanaf half 9 kwam de zon erdoor. Op dit laatste volle traject ging het weer flink bergop en bergaf, maar nergens overdreven. En vooral : zowel het bos als de velden spreiden alles tentoon wat je de voorbije weken hebt kunnen zien. Op de velden zowel wijngaarden als maïs, graan, boomgaarden vol kersen, ... In de bossen weer alle mogelijke begroeiing, van varens tot palmbomen.

Eucalyptusbomen

De Xunta (deelregering) van Galicië heeft kosten nog moeite gespaard om de camino zo aangenaam mogelijk te maken voor de wandelaars, niettegenstaande je wel voelt dat de regiohoofdstad nadert (geregeld kruis je grote verbindingswegen, je loopt de luchthaven voorbij, ...). Maar anders dan bij grote steden als Burgos of León, kun je hier dankzij al die investeringen echt nog heel rustig en aangenaam wandelen tot je Santiago bijna bereikt hebt.

Heel bewust heb ik ervan genoten om de mijlpaaltjes voorbij te gaan en daarmee de restafstand te verkleinen. Op den duur zou je gaan slenteren, om alles nog eens goed in je op te nemen. Zoveel beelden en momenten komen in je herinnering en ik heb deze 30 kilometer heel bewust gestapt. Bewust van het voorrecht dat ik dit heb mogen en kunnen doen en blij dat ik de hele ervaring, want dat is het toch wel, met zo een mooie wandeling heb kunnen afsluiten. Bijna uitgewuifd door het landschap.



Onderweg, nauwelijks 15 kilometer vóór Santiago staat een gedenksteen voor een Duitse pelgrim die op die plaats overleed enkele jaren geleden. Ik heb wel 20 of 30 van die monumentjes gezien onderweg, maar die Duitser had wel echt pech om te stranden in het zicht van de haven. Zelf zal ik dus het vel van de beer nog maar niet verkopen, want ik moet morgen nog een goeie 10 kilometer afleggen voor ik in Santiago ben.

Tunnel tussen de bladeren

Vandaag slaap ik in Labacolla. Door dat dorpje loopt een riviertje met dezelfde Galicische naam, maar dat eigenlijk Lavacolla heette. In vroeger tijden wasten de pelgrims hier immers hun kleren, zodat ze Santiago iet of wat gefatsoeneerd konden binnentrekken. Het mag duidelijk zijn dat die mensen een uur tegen de wind in gestonken moeten hebben in die tijd. Het is zelfs zo dat de botafumeiro, het gigantische wierookvat dat in de Kathedraal van Santiago over en weer geslingerd wordt, vooral om die reden gebruikt werd : de stank van de pelgrims wat neutraliseren.

Monte de Gozo
 laatste hindernis voor Santiago

Tegenwoordig wordt de botafumeiro alleen nog op hoogdagen gebruikt. En laat nu net morgen zo'n hoogdag zijn !! Als ik goed vroeg vertrek, kan ik de mis van 7.30u bijwonen en dat wierookvat van meer dan 60 kilo zien zwaaien. Daarna moet ik dan mijn Compostela gaan halen, de laatste stempel en het getuigschrift, en dan kan ik om 12 u nog eens naar de pelgrimsmis. Er zijn hier meer dagelijkse vertoningen dan je je kunt voorstellen. En ze zitten allemaal vol !

Op de Spaanse televisie tonen ze al de hele middag beelden van de massa die zich verzamelt in de stad (24 juli is de heiligendag van Jacobus en een officiële feestdag). Wat een mierenhoop !

Het enige wat de pret kan deren is dat ik nog met mijn rugzak zit en dat ik 's avonds de stad terug uit moet om te gaan slapen. Maar dat zijn zorgen voor morgen.