Atapuerca

warm, warm, warm

Gisteravond zat ik rustig in een bar in Belorado van mijn avondmaal te genieten, moe maar wel een beetje trots op mijn kilometers van die dag. Wie komt daar binnenstuiken ? Miss Korea !! Ze zag er behoorlijk afgeleefd uit en dat begreep ik best toen ze vertelde dat zijzelf 44 kilometer gedaan had ! Tja, als je je portefeuille in je boterhammenpapier laat zitten en je komt daar wat te laat achter, dan moet je dus 4 kilometer terug, graven in de vuilnisbak, en dan die 4 kilometer nog eens overdoen.
Ze had haar verhaal nog niet gedaan, of daar kwamen 2 Spaanse vrouwen binnen, meer strompelend dan stappend, die ik ook al ken van verschillende ontmoetingen onderweg. Die hadden nog straffer gedaan : gewoon 42 kilometer vooruit in de hitte.
En zo verdween mijn eerdere gevoel van trots ... Ook gesmolten in de hitte.

De top gehaald (vrije vertaling)!

Vandaag ging het vlot de eerste twee uur. Nog relatief koel en frisse benen. In het eerste dorpje een koffietje gedronken en dan begon de klim. In de gids stond "geleidelijk steiler", maar dat moet van de laatste aardverschuiving geleden zijn. Het ging erg steil, maar gelukkig niet te lang en de rest liep vrij vlot. Mooi stuk door een bos, dat voor wat schaduw zorgde. Wel erg lang : 12 kilometer over een bosweg doen je op den duur denken dat er nooit een einde aan komt.
Maar het kwam wel, in San Juan de Ortega.

San Juan (1080 - 1163, wat werden ze hier vlot oud zeg) was een pupil van Santo Domingo (zie gisteren) die hier, aan het eind van het bos en de bergen, enige beschaving probeerde te brengen en tegelijk een veilige pleisterplaats voor de pelgrims. Voor hun was deze tocht immers een van de gevaarlijkste van de hele trip : de bergen en de bossen waren een geliefkoosde schuilplaats voor struikrovers die in de pelgrims, zelfs al reisden ze in groep, weerloze slachtoffers vonden. Naast een klooster beschikt San Juan de Ortega bijgevolg ook over een groot kerkhof. Het verhaal ging dat de lokale bron bijzondere vruchtbaarheidseigenschappen heeft en in 1477 kwam Isabel van Castilia naar hier om de proef op de som te nemen omdat ze nog kinderloos was. In 1478 werd haar zoon geboren en bedacht ze het dorpje en de kerk met een royale dotatie die gebruikt werd om de kerk flink uit te breiden. (Zelf heb ik me beperkt tot het water dat nog in mijn drinkbussen zat. Je weet nooit, en als je al met inlegkruisjes in je schoenen rondloopt, moet je het verder niet te bont maken).

San Juan, de western

Het dorpje zelf is nauwelijks die naam waard. Er staan vandaag geen 10 huizen, het oude klooster is een albergue geworden en de kerk ziet eruit alsof je in een spaghettiwestern binnenstapt. Elk moment kan de slechterik vanachter de klokketoren beginnen te schieten.
   Ik wilde al wat afknabbelen van de trip morgen naar Burgos en dus heb ik de voeten wat laten ademen, sokken gewisseld en ben nog 6 kilometer doorgestapt naar Atapuerca. Het was of daar slapen, of nog eens 10 kilometer tot het volgende dorp met slaapgelegenheid. Atapuerca vervolledigt het beeld van de spaghettiwestern : niks dat beweegt, op het stof in de wind na. Maar wel een albergue, waar ik zowaar Rita uit Oostende tegenkwam. Rita is aan camino nummer 7 bezig, samen met haar zoon, die al in Burgos is.

Tot 7 uur moeten wachten tot de enige taverne hier openging en nu net een lekkere sla, stoofvlees met brood (lekker gekruid door Jorge, die zijn instructies van de baas door de hele tent geroepen krijgt) en een cornetto, waarmee mijn jaarlijks cornetto quotum bereikt is (1).

Tot Burgos resten me amper 24 kilometer nu. Dat moet ik tegen de middag halen en het is met gemengde gevoelens dat ik er tegenaan kijk. Eeuwenlang is Burgos de belangrijkste stad van Spanje geweest, dus het moet een schatkamer zijn voor de geïnteresseerden, waar ik mezelf graag bij reken. Alleen weer een beetje benauwd voor het stadseffect, na de dagen van relatieve stilte. Voordeel is alvast dat de belangrijkste albergue midden in het oude stadscentrum ligt, achter de kathedraal en naast het stadspark. Ik ga vanavond nog in de geschiedenis van de stad duiken, zodat ik me er volop in kan wentelen morgen.