Puente la Reina

Geslapen als een blok vannacht. Gelukkig mocht dat eens duren tot even na 6. Ik had wat moeite om eruit te raken en heb op mijn duizend gemakken mijn rugzak gepakt, verschillende combinaties van kousen geprobeerd in allebei de paren schoenen. Alles, maar dan ook alles kraakte : mijn schouders, mijn buik voelde alsof ik er een bowlingbal mee opgevangen had (doordat de band van de rugzak ferm vastgesnoerd zit, span je onbewust de hele tijd je buikspieren en die beginnen nu wat te protesteren), mijn benen wogen als lood en mijn voeten deden pijn. Maar ik moet toegeven dat de ingrepen van de hospitalera van de middag ervoor wel wat geholpen hadden.
Toen ik op vertrekken stond, kwam ze net even kijken en mocht ik nog een koffietje van haar proeven. Tot na de middag heb ik op het gruis van de bonen lopen sjieken, maar het was voldoende om mijn diesel op gang te krijgen.

Ik had vleugeltjes gekregen van de cafeïne op mijn lege maag en kon goed doorstappen. De pijn aan de tenen viel mee, omdat het ruw terrein was en voortdurend licht omhoog ging, zodat je minder druk vanvoor hebt.
Al van ver zie je tientallen windmolens op de heuvelrug wieken. Je kent dus je bestemming min of meer en dat geeft moed. De klim viel wel mee, alleen de laatste paar honderd meter waren steil en met veel frisse wind. Hier en daar liep je langs richels met een flinke afgrond. Mooi afgeboord, maar met mijn gekende hoogtevrees zijn dat stukken die ik bijna op handen en voeten doe ...

Alto del Perdon - "waar de weg van de wind de sterrenroute kruist"

Eens op de top mocht ik dan eindelijk de fameuze gietijzeren figuren aanschouwen die iedereen al wel eens op internet of tv gezien heeft. Het is zo een fantastisch zicht : je waait er bijna omver, maar achter je zie je het stuk dat je al gelopen hebt en voor je strekt het landschap zich kilometers ver uit. Aan de ene kant veel groen en bossen, aan de kant die nog moet komen meer velden en bergen waar de overgang van Navarra naar Rioja komt.

De afdaling was net zo steil als het plannetje in de gids deed vermoeden. De wandelstok die ik gisteren gekocht heb heeft meteen goede diensten bewezen als handrem. Na een paadje met veel losse stenen en rotsen, waar je goed moet uitkijken dat je je evenwicht niet verliest, kwamen nog een tiental kilometer prachtige paden tussen de velden door. Af en toe zie je vanuit de hoogte de snelweg, die vanaf hier enkele dagen parallel gaat lopen, maar gelukkig ver genoeg weg is om er niks van te merken.

Puente la Reina is een prachtig stadje, een zakdoek groot, maar geen snars veranderd sinds tientallen jaren. De typische smalle steegjes die iedereen kent van Italië en Zuid-Frankrijk, om de koelte te bewaren. Een bakkerij en een slager waar zoveel volk staat aan te schuiven dat de overbuur maar gauw een bar geopend heeft om het wachten en het kakelen over en weer wat aangenamer te maken. Het was bovendien markt, dus een drukte van jewelste met bestelwagentjes die tussen de gevels door laveren met de spiegels dichtgeklapt ... Dat soort scènes dus.

Als je de Calle Mayor doorloopt, kom je uit aan de brug waaraan het dorp zijn naam dankt : Puenta la Reina, of de koninginnebrug, zo genoemd naar Doña Mayor, de echtgenote van Sancho III van Navarra. De brug heeft zes bogen, waarvan er eentje pas in de jaren negentig herontdekt werd, en werd in de 11e eeuw gebouwd om de oversteek van de rivier de Arga te vergemakkelijken voor karren en koetsen. Heel mooi allemaal en een beetje vakantiegevoel ondanks de pijnlijke voeten.

Vanavond logeer ik in een privé albergue, een stukje buiten het dorp en bergop :(, maar wel prachtig gelegen, nieuw, hemelse douches en een terras waar je zo indommelt in het zonnetje.
Eten ga ik nu eens in het stadje doen, waar alle tapa's me al aanstaren sinds deze namiddag en temidden het geroezemoes van de kleine steegjes.
Het oorspronkelijke publiek van in Roncevalles, waar toch een 200 man logeerde, is flink uitgedund en verspreid geraakt. Er zijn de mensen die elk jaar een klein stukje doen en die haken hier zowat af, er zijn er een aantal die moeten blijven hangen om hun voeten te laten recuperen, een aantal heeft het voor bekeken gehouden, maar de meesten zwermen uit naarmate ieder zijn eigen traject kiest en rust of overnacht .


Morgen een doenbare etappe, even klimmen en dan de hele dag vrij vlak. Afhankelijk van de vorderingen doe ik er een stukje bij.