Klooster van roncevalles

Alles ben ik hier al tegengekomen van nationaliteiten ... Europees, maar ook Canadezen, Amerikanen, Brazilianen, ... En veel Aziaten ook.

"Hi, I'm Henk from Holland" is gisteren dan toch nog van idee veranderd en meteen ook van auberge. Naast de Hongkongse sliep dan ook nog Aniano of zoiets op mijn kamer, een Italiaanse die met haar vriend ook vandaag vertrokken is. Toffe mensen waar ik een tijdje mee gestapt heb. Net zoals met Tony, een bonk van een Ier. Maar gaandeweg verlies je elkaar weer uit het oog en af en toe kom je weer anderen tegen.
De grote meerderheid zal ook hier overnachten, denk ik. De tocht vandaag was aangekondigd als waarschijnlijk de zwaarste van het hele traject. Ik mag het hopen ... Steil omhoog zodra je Saint-Jean verlaat. De zon scheen, en ondanks het vroege vertrekuur (07.40 in mijn geval), moest al na een uurtje dringend wat kledij uitgegooid worden. Na een 10-tal kilometer lag er een lieflijk barretje langs de weg en vermoedelijk is er geen een daar voorbij gegaan zonder water bij te vullen en een koffie te drinken.

Tegen een uur of elf en naarmate de hoogte steeg, zag je bij wijlen geen hand voor ogen vanwege de laaghangende wolken en koelde het ook weer erg af. Nauwelijks nog een graad of 7 à 8 schat ik. Dus alles weer aan na ook van sokken gewisseld te hebben. Dat deed ik aan de fontein van Roeland, zo genoemd naar de koene ridder die de achterhoede van het leger van Karel de grote leidde. Ze werden aangevallen door Baskische strijders en ondanks de overmacht vond Roeland het beneden zijn waardigheid om zijn baas te contacteren voor bijstand. Tot het te laat was. Hij blies nog op zijn hoorn (van een olifantenslagtand gemaakt) maar hijzelf en 12 andere Franse ridders en hun troepen waren al heel hard gesneuveld tegen dat er hulp op daagde.





Op de top gekomen (Col de Lepoeder) draaide het weer opnieuw. Weg wind en wolken en daar was de zon weer. Her en der zag je daar dan ook wandelaars die in de kant een dutje deden.
De afdaling, waar ik stiekem naar uitkeek, bleek verdraaid steil, glad en met veel losse stenen. Concentratie dus en eigenlijk niet zo een topper, want het gewicht van je rugzak voel je dan elke stap op je knieën wegen. Gelukkig was er de heupfles van het Comité waar ik net op tijd aan dacht. Tony, de Ier, vond het maar niks om Schotse whisky te nippen in zijn bijzijn. Het heeft hem er niet van weerhouden om ook eens te proeven ...
Mooie afdaling door de bossen verder en dan doemde tegen 14u het klooster van Roncevalles op. Daar heb ik ondertussen fris kunnen douchen en zat ik buiten met wel tien anderen op een rij in de zon de voetjes te verzorgen.

Om zes uur is er een gezongen mis en dat schijnt de moeite te zijn. Het is 'solo Peregrinos' en na afloop ontvangen die allemaal de zegen voor een behouden reis. Aansluitend om zeven uur heb ik met Jeff en zijn dochter Audrey afgesproken. Amerikanen uit de buurt van Chicago, die gisteren ook in dezelfde auberge logeerden.

Morgen, en ook de volgende dagen, is het overwegend vlak of daalt het licht. Mijn ene gids wil me 27 kilometer verder sturen, de andere houdt het op een 22 kilometer. Dat is weinig, maar houdt misschien rekening met de fysieke staat na het oversteken van de bergen. Zien wat de knietjes morgen zeggen ...