Portomarín

Tegen alle verwachtingen in ben ik vandaag erg goed opgeschoten. Net geen 35 kilometer dichter bij het einddoel gekomen, daarbij geholpen door een dik wolkendek dat de zon tot een uur of 12 tegenhield, zodat de temperatuur beter meeviel dan normaal.

99.5km te gaan

Daarbij ben ik voorbij het fameuze 'honderd kilometerpunt' gekomen. Het wordt gemarkeerd door een grote mijlpaal, die volledig beklad is en waar dus verder niks over te zeggen valt, behalve dan dat hij het punt nog aangeeft waarop je nog 100 kilometer moet stappen. Het lijkt peanuts nu. 

Ik heb wél een foto genomen van het veel kleinere mijlpaaltje waarop 99,5 staat. Dat was ongeschonden en vind ik bovendien een veel belangrijker paaltje, omdat het het eerste is waar je nog maar 2 cijfers hoeft te gebruiken om de restafstand te beschrijven. Als ik de decimalen even buiten beschouwing laat. 

En wat een kermis is het aan het worden ! Omdat je ook een soort minimumgetuigschrift krijgt als je 100 kilometer te voet gedaan hebt, is het hier plots een drukte van jewelste. Families met kinderen, kleuters zelfs, schoolklassen, Amerikanen die met bussen afgezet worden in Sarria (vlak voor de bewuste steen), vanwaar ze met hun bleke dikke beentjes en rieten toeristenhoedjes met héél veel lawaai verder gaan. Ik heb zelfs Mickey Mouse rugzakjes gezien ! En pubers met een stereo-installatie. En maar kwetteren onderweg allemaal ...

Ieder zijn meug natuurlijk, maar wat een contrast met gisteren. En wat nog het ergste is : er is nergens  nog slaapplaats ! Ik heb 4 albergues afgelopen, alles volzet. Uiteindelijk heb ik een hotelkamer moeten nemen, wat me op zich wel eens meevalt na meer dan 3 weken kostschool en slaapzalen. 

À la guerre comme à la guerre, dus ik heb voor de volgende dagen mijn logies gereserveerd. Op aanraden van de barman hier, die al héél veel mensen heeft zien voorbijkomen, op zijn gegroefde gelaat afgaand. 

Het begint te korten nu en dat mag. Er waren vandaag nog mooie stukken, maar hoe meer je je tussen de ruggen door moet wringen, hoe minder me dat zint.

Eerste keer bewolkt sinds 25 juni

Vandaag dus in Portomarín, het laatste mini-stadje vóór Santiago. Portomarín was eigenlijk een klein dorpje, maar is in de jaren 60 ontruimd en onder water gezet voor de aanleg van een stuwmeer. Naar het schijnt kun je bij laag water de oude huizen nog zien, maar dat lijkt me een indianenverhaal : laag water bij een stuwdam ? 

Versterkte kerk van Portomarin

Alleen de vroegere kerk is steen voor steen gedemonteerd en weer in elkaar gezet in het nieuwe dorp. Dat is bijgevolg vrij modern en kijkt mooi uit over het meer. Net zoals ikzelf trouwens, vanaf het terras van mijn hotelkamer. Wat een luxe om nog eens privacy te hebben, en een echt bed met lakens 

! En, stel je voor, ik krijg morgenvroeg ontbijt !!! Ik mag opstaan wanneer ik wil, ik moet vanavond zelfs niet in bed om 22u en ik maak me sterk dat er geen zusters patrouilleren op de gang.

Morgen is het de 21e. Er komt dan geen bericht op de blog, uit stil respect voor degene die sinds 24 juni mijn tocht en avonturen op de voet mee volgt. Stille wandelpartners waardeer ik het meest.