Hontanas

Oef, wat een nacht ! Als ze in Spanje een fiesta doen, gebeurt dat wel grondig. De hele nacht lawaai in de stad en vanmorgen om 6.20, toen ik op pad ging, zaten alle cafés nog vol. Daarnaast lag er op onze zaal een ongelooflijke snurker. Zelfs ik wist niet dat zoiets mogelijk was : de hele nacht afwisselend stiltes van 20 seconden of langer, afgewisseld met echte overlevingsreutels. 1 man die een hele zaal uit de slaap houdt, ... Sterk.

Slecht nieuws van het benenfront : echt wel afgezien de eerste uren van mijn rechterbeen. Ik had mijn hoge wandelschoenen aangedaan in de hoop wat meer steun te hebben, maar het mocht weinig baten. De eerste kilometers tot de buitenwijken van Burgos waren bovendien nog asfalt. Ik had dus niks aan mijn wandelstok en heb me dan maar in het zog gezet van een Spaanse dame die ik kende. Het is een beetje gênant om iemand te gaan volgen die ook gewoon alleen wil lopen, dus lette ik erop een discrete afstand van zo'n 200 meter te bewaren. Dat was op zich niet zo moeilijk, want ik moest echt pompen om haar bij te houden.
Maar ze heeft me wel door de eerste 10 kilometer geholpen. Daar ben ik gestopt voor een koffietje.

Tot een uur of elf ben ik blijven gas geven. Toen vond ik het welletjes wat betreft het voormiddagregime en heb ik in de enige bar onderweg de oude Inca-methode gebruikt om van de pijn af te geraken : alcohol en nicotine. Inca's weten waarom, en ik nu ook : het hielp echt ! De rest van de wandeling ging vrij vlot, misschien was ik gewoon al wat beurs van de pijn. Alleen bergaf blijft op de tanden bijten. Maar omstreeks 13u was ik ingecheckt in de albergue communal en lagen er 32 kilometer achter me.

Graan, graan, graan

Het landschap verandert onmiddellijk na Burgos in een golvende zee van graanvelden, echt heel mooi om te kijken hoe de wind bijna streelt door de halmen en ze in vreemde figuren beweegt. Ik heb er een filmpje van dat Kathleen misschien op de blog kan zetten na het weekend. Tot Leon zal het niet anders zijn dan dat : lange afstanden tussen onooglijke gehuchtjes en midden door de graanvelden. Het is als dobberen in zee, net uit de kust, waar de golven nauwelijks nog zichtbaar zijn, maar je toch zachtjes op en neer wiegen. Alleen is het hier niet met je adem in te houden dat je vooruit raakt, helaas.

Als ieder een steentje bijdraagt...

Het zal de volgende dagen zaak zijn om erg vroeg op te staan en de warmte voor te zijn. Als je niet tegen een uur of 1 bent waar je wil zijn, kun je beter stoppen. Er is geen enkel plekje met wat schaduw. Ik sprak vanmorgen nog met een Duits meisje, die haar eerste dag ging doen vandaag, verrekkend vanuit Burgos. Verschillende mensen hadden haar gewaarschuwd om het vooral rustig aan te doen de eerste dag. Om 16u zagen we haar opnieuw, terwijl we met een 8-tal mensen al lang op een terrasje zaten. Zo rood als een kreeft, totaal op en in tranen. "She's done", zoals Tony zei.
 

Toch is het niet de fysieke beproeving alleen, die op zich wel doenbaar is. Denk maar aan Pat from Arkansas. Het is het doorbrengen van 7 uur in een landschap zonder zichtbare horizon, met alleen jezelf als gezelschap, dat het zwaar kan maken. Ik heb daar geen problemen mee, integendeel, ik vind mezelf ruim voldoende als gezelschap, met genoeg om over na te denken. En zo zijn er veel die, allemaal om hun eigen redenen waarover doorgaans weinig gezegd wordt, liefst met rust gelaten worden overdag. Maar soms kan het ook wel eens een goed idee zijn om een praatje te slaan onderweg. Het leidt je af en de kilometers glijden wat sneller voorbij. Dat had dat meisje misschien ook beter gedaan vandaag.

 Onderweg kwam ik langs San Bol, een spookdorpje dat verlaten is sinds de 16e eeuw. Een epidemie volgens de geschiedenisboeken, maar ik zou niet weten hoe die daar geraakt kan zijn : ruim 9 kilometer in het rond is er niks, maar dan ook niks te vinden. Geen boerderijtje of dorpje. Meer waarschijnlijk is de verklaring van de gids dat de bevolking vertrokken is omwille van de jodenvervolging, een minder fraaie bladzijde uit de Spaanse geschiedenis. Vanaf het laatste stukje wereld tot aan Hontanas, zelf ook maar 4 straten rijk, gaat het ruim 15 kilometer bergop en bergaf door de velden. Mooi, maar onheilspellend stil.

Avondverzameling

   Ik was zo blij dat ik in Hontadas aankwam, het ligt in een dal, dus je ziet het dorp pas als je je hoofd al stoot tegen de eerste dakrand. In de douche bleek dat mijn rechterbeen behoorlijk opgezwollen is onderaan rond het scheenbeen. Ben dus maar snel onder een parasol gaan zitten en meer Inca-behandelingen beginnen toe te passen. En een uurtje later plofte Rosvita naast me neer, een forse en kordate Duitse verpleegster die ik in Puente La Reina had leren kennen. Ze heeft even gekeken en geknepen, hoewel ze 'um Gotteswill' niet 'geschäftlich' bezig wilde zijn op de camino. Een beetje rustig aan doen de volgende dagen en vooral niet teveel over zeuren, luidt haar oordeel. Ze zal het wel weten ...