Ponferrada

Wat ik dus goed moet onthouden na gisteren en afgelopen nacht is dat als een dorp uitsterft en een spookdorp wordt, dat daar een goede reden voor is. Ik weet niet wat er juist scheelde aan Foncebadón, maar er hing een eigenaardig sfeertje, een beetje From dusk till dawn, voor wie die film gezien heeft. Dat werd 's avonds nog versterkt door een overtrekkend onweer.

Toen ik nog een slaapmuts bestelde bij de hospitalera, lachte ze geheimzinnig terwijl ze een uitleg gaf  over hoe ze hier terecht gekomen waren. In gedachten zag ik haar muteren in een vreselijk nachtwezen dat pelgrims opeet in hun slaap, hun spullen verbergt in één van die vervallen huizen en dan weer in haar menselijke gedaante de volgende reeks pelgrims verwelkomt zodra het daglicht weerkeert. Met datzelfde monkellachje ...

Het werd teveel voor mijn vermoeide ledematen, dus ik heb mijn slaapmuts in één teug opgedronken en ben me gaan barricaderen in mijn bunk, knoflook en kruisbeeldje bij de hand en de rugzak klaar om 's nachts te kunnen vertrekken, wat zeg ik, ontsnappen !

La Cruz de Fierro

In het pikkedonker ben ik om 5.30u, met de knoflookstreng om mijn nek, op pad gegaan naar het Cruz de Fierro, één van de meest typerende beelden van de hele camino : een oud ijzeren kruis, replica inmiddels, op een 7 meter hoge paal. Daarrond is een echte stenenberg ontstaan, de milladoiro. Al van oudsher leggen pelgrims daar een steen neer, die ze van thuis met zich meegedragen hadden, om een symbolische last die hun bedrukte daar te kunnen afleggen en tegelijk bescherming te vragen voor de rest van hun tocht, die hier door de bergen gaat waar het vroeger wemelde van schorremorrie, struikrovers en wolven. Het was nog halfdonker toen ik er aan kwam, maar hopelijk geeft de foto enig zicht.


Daarna volgde een prachtige wandeling door de bergen, urenlang zonder iets of iemand tegen te komen. Eerst langzaam en daarna verdraaid hard ging het naar beneden, goed opletten dat je niet uitglijdt op de rotsige paadjes vol losse stenen. Onvergetelijke vergezichten ! Onderweg ging het door dorpjes als El Acebo en Molinaseca, prachtige en goed bewaarde plaatsjes, half schuin tegen een bergflank aangebouwd. In El Acebo heb ik het lekkerste broodje met gebakken ei en jamón ooit gegeten en langzaam druppelden ook de andere overlevenden van het spookdorp binnen.

Castillo del Temple - tempeliersburcht
in Ponferrada

Verder bergafwaarts zie je vanuit de verte Ponferrada liggen, de laatste stad vóór Santiago de Compostela. De naam komt van pons ferrata, of ijzeren brug, die op last van de bisschop gebouwd werd in 1082 om de bestaande houten brug te vervangen. Alles staat hier in het teken van de Tempeliers, die in de 12e eeuw een groot kasteel neerpootten om deze kant van de Montes de León te bewaken en de toenmalige pelgrims bescherming te bieden.

Basilica de Nuestra Senora de la Encina

Een lokale legende wil dat de Tempeliers in een holle eik een beeldje aantroffen van Maria met het kindje Jezus op haar arm. Dat zou daar verstopt zijn door een geestelijke bij een inval van de moren. Het beeldje siert momenteel de Basílica de Nuestra Señora de la Encina (eik). Het wordt ook wel'La Morenica' genoemd, omdat het beeldje donker is. Toen de Tempeliers de eik wilden omhakken, zou het kindje Jezus hebben geschreeuwd. Meer heb je niet nodig om de Señora de la Encina uit te roepen tot beschermheilige van de streek (Bierzo), en met zoiets wordt tot op de dag van vandaag niet gelachen hier.

Morgen wacht een lekker platte etappe. Sinds de steile afdaling van vandaag heb ik ook weer erge last van mijn rechterscheen, dus we zullen zien wat de Dame van de Eik voor me in petto heeft als ik hard meezing in de avondmis straks. Ik moet bovendien goed beginnen rekenen, want aan dit tempo kom ik de 24e of de 25e aan in Santiago. Dat zijn toevallig (?) de jaarlijkse vieringen van zijn heiligendag en dat trekt massa's volk. Enerzijds een reden om er zeker bij te zijn, want dan vindt dat slingeren van de wierookvaten door de hele kerk plaats. Aan touwen van wel 6 meter zwaaien die vervaarlijk dicht over de hoofden van de kerkgangers in het rond. Een heel schouwspel, schijnt het. Anderzijds wordt het hier steeds drukker en dat verslechtert naarmate de afstand tot Santiago inkort en er meer 'turigrinos' instappen, mensen die slechts 100 kilometer stappen en dat natuurlijk zo timen dat ze de 25e in Santiago zijn. Dan denk ik dat ik het liever de 26e bekijk in relatieve rust. Rekenen dus.

Te vroeg voor de terugvlucht ben ik alleszins, of mijn been moet echt dienst gaan weigeren één van de volgende dagen. Verschillende collega's gaan door naar Finisterre en Muxía, aan de Atlantische oceaan. Daar waar de wereld ophield vroeger. Dat zegt me wel wat, net als in de film "the way", over de camino : lopen tot je voeten nat worden. Tot je niet verder kunt. En daar achterlaten wat moet ... Er is nog genoeg om over na te denken.